Française Sophie Alour (1974) studeerde klarinet aan de muziekschool in haar geboorteplaats Quimper, de tenorsaxofoon heeft zij autodidactisch onder de knie gekregen. Het ging allemaal heel snel met haar carrière. In 2000 trad ze toe tot de big band “Le Vintage Orchestra”, in hetzelfde jaar begon ze een sextet met St’phane Belmondo. Een Nieuw hoofdstuk begon toen Roda Scott haar engageerde om haar quartet te formeren. Ze speelde in 2000 ook in de big band van Wynton Marsalis en nam deel aan een project van Aldo Romano. In 2005 kwam haar eerste album uit “Insulaire”. Dit is haar tweede album uit 2007, het gaat hier dus om een heruitgave. Het quartet dat we horen op dit album bestaat uit Sophie Alour, componist/tenorsaxofoon, Laurent Coq piano/Fender Rhodes, Yoni Zelnik contrabas, Karl Jannuska drums en op 4 nummers Sébastien Martel el.gitaar.

Zes nummers werden geschreven door Sophie, drie zijn van Laurent Coq, een van Karl Jannuska en “Goodbye” is van de hand van de Amerikaanse componist/arrangeur/pianist Gordon Jenkins (1910-1984). Het openings- en titelnummer “Uncaged” maakt zijn titel helemaal waar, het hakt er flink in met een aan rock denkend geweld. Sophie kan fluisterzachte geluiden uit haar sax laten klinken zoals in “Sparkling water” maar ook scheurend aanwezig zijn als Gato Barbieri in zijn hoogtijdagen in “het nummer “Haunted “ bijvoorbeeld.

Haar spel blinkt uit in veelzijdigheid en haar begeleiders doen daar niet voor onder, Laurent Coq gebruikt de Fender Rhodes op de voor mij optimale manier dus niet zozeer als piano maar meer richting orgelspel. Vlotte stevige jazz, geen retro- bop geluid maar ook geen onderdompeling in allerlei elektronische effecten zoals (helaas) steeds meer de mode wordt. Waarom het album opnieuw wordt uitgebracht is mij onduidelijk, maar qua kwaliteit is het zeker op zijn plaats en ik ben er blij mee want het origineel uit 2007 was mij ook niet bekend.

Jan van Leersum